معنی فراخ دهان در فرهنگ فارسی عمید

آنکه دهان گشاد دارد، کنایه از پُر گو، کسی که سخنان بیهوده و بی معنی و بی فایده بگوید، یاوِه گو، بیهودِه گو، یاوِه سُرا، هَرزِه گو، هَرزِه خا، خیرِه دَرا، ژاژدَرای، هَرزِه لاف، هَرزِه لای، یافِه دَرای، ژاژخا، مِهذار، هَرزِه دَرای، اَفسانِه پَرداز، اَفسانِه گو

معنی فراخ دهان در لغت نامه دهخدا

فراخ دهن. رجوع به فراخ دهن شود

معنی فراخ دهان - جستجوی لغت در جدول جو

فراخ دهان

فرهنگ فارسی عمید

فراخ دهان

لغت نامه دهخدا

فراخ دهان

فرهنگ لغت هوشیار

فراخ دامن

وسیع، پهن، مفصّل، دامنه دار

فرهنگ فارسی عمید

فراخ دهن

(فَ دَ هََ)

کنایت از پرگوی و بی صرفه گوی است. (از آنندراج). بسیارگو و بدزبان. (انجمن آرا). اوسق. (منتهی الارب). بسیارگو و پوچ گو و هرزه چانه و بدزبان. (برهان). رجوع به فراخ دهان شود

لغت نامه دهخدا

فراخ زهار

(فَ زِ)

زنی که فرج او فراخ باشد. جمشاء. (منتهی الارب). رجوع به جمشاء شود

لغت نامه دهخدا

فراخ عنان

(فَ عِ)

مرکبی که عنانش آزاد باشد:
گاه از او اشهب فراخ عنان
گاه از او ادهم درازرکاب.
سوزنی

لغت نامه دهخدا

فراخ میان

(فَ)

ضلیع. (منتهی الارب) : فرس ضلیع، اسب تمام خلقت بزرگ و فراخ میان. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

فراخ دامن

(فَ مَ)

فراخ دست. (آنندراج). آنچه دامنش گسترش دارد:
در جیب دل نگنجد عشق فراخ دامن
آیینۀ سکندر آیینه دان ندارد.
ملا قاسم مشهدی (از آنندراج).
رجوع به فراخ دست شود

لغت نامه دهخدا

فراخ دهانه

(فَ دَ نَ / نِ)

چیزی که دهانۀ آن گشاد و فراخ باشد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا